محله به عنوان مفهومی کالبدی- اجتماعی در تاریخ شهرهای ایران و جهان از ابعاد مختلف، حائز اهمیت و واجد کارایی های فراوان بوده است. با وجود این، حس اجتماع محلی به عنوان خاستگاه و در عین حال دستاورد بسیاری از نظریه ها و الگوهای مطرح در زمینه محلات، با مشکلات و تهدیدهای جدی ناشی از عوامل کالبدی و غیر کالبدی در جوامع معاصر مواجه است. از جمله این عوامل، رشد شتابان شهرنشینی و ظهور طرح های توسعه شهری و دگرگونی شرایط جامعه است تا آن جا که در بسیاری از شهرهای دارای بافت های تاریخی، محلات تاریخی نیز بی توجه به سرمایه های اجتماعی و کالبدی، دچار فرسودگی و زوال کیفیات محیطی و نیازمند مداخلات مبتنی بر رویکرد مناسب شده اند. مقاله ی حاضر با بررسی مزایای محله گرایی از ابعاد مختلف جامعه شهری و شهرسازی و با مقایسه ویژگی های محلات سنتی و معاصر ایران، به ضرورت احیای ارزش های پایدار محلی در بافت های سنتی به عنوان گنجینه ای برای احیا و ابقای سرمایه های اجتماعی می پردازد. مقاله در ادامه رویکرد محله- مبنا را به مثابه رویکرد مبتنی بر تأکید و تقویت سرمایه های اجتماعی محله به عنوان رویکرد مطلوب مداخله در این بافت ها مورد توجه قرار می دهد. روش این تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی و گردآوری اطلاعات آن بر مبنای مطالعه منابع کتابخانه‌ای و تحلیل محتوایی آنهاست.
)